برخورد روسای دولت های انقلابی ایران با دولت های قبلی

     این جمله یا نظم ناتمام از زمانی که پای در کلاس کوهنوردی گذاشته ام به من یاد داده اند و تا کنون هم از بادم نرفته و همواره آن را زمزمه می کنم. رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود، رهرو آن نیست که گه تند و گه آهسته رود. فکر نمی کنم آقای هاشمی وقتی روی کار آمده باشد به دولت قبلی گیر داده باشد و یا به قول امروزی ها انتقاد کرده باشد. دولت های تا زمان هاشمی به غیر از بنی صدر و بازرگان که مشکل عقیدتی داشته اند هر دولتی که می آمد با شگردهای خودش راه دولت قبلی را ادامه می داد. از زمانی که آقا محمد خان خاتمی روی کار آمد و به دولت هاشمی رفسنجانی گیر داده بود و تنها گیرش که به یاد دارم این است که من یک اقتصاد بیمار را تحویل گرفته ام و نیاز به جراحی دارد. بگذریم که در ادامه از جراحی اقتصاد صرف نظر کرده و بیشتر اوقات خودش را صرف جراحی آزادی نمود و تا آنجا پیش رفت که تا حدودی به مثل قبل از انقلاب بساط دانشگاه را هم برهم زده بود. دولت آقای روحانی هم از ابتدا گیر دادن به دولت احمدی نژاد در دستور کارش قرار داشت. اصلا از ابتدای انقلاب اگر دست دوستی به آمریکا دراز می کردیم این همه شهید نمی دادیم و این همه گرفتار مشکلات اقتصادی نمی شدیم. این هنر آقای روحانی و گروه مذاکره کننده نیستند که اقبال آن را دارند تا تحریمی حذف و مشکل اقتصاد ایران برطرف شود. این از هنر اجازه دادن است که او توانست با آمریکا ارتباط برقرار نماید. اگر در دولت احمدی نژاد و یا هر دولت گذشته هم این اجازه داده می شد تا ارتباط برقرار شود، محاصره اقتصادی شکسته می شد و ملت ایران هم روی خوش اقتصادی را در حریم آزادی می دیدند. دولت احمدی نژاد سه کار زیبا در تحریم اقتصادی انجام داده که باید همان کارها را با رفع نواقص احتمالی ادامه داد. یارانه ها، مسکن مهر و حضور مداوم در بین مردم (جلسات استانی). شاید این طرح ها در زنامی اوباما قصد دیدار از تهران را داشته باشد چندان کارساز نباشد.