میگون من

میگون   

روزی بود و روزگاری، من و هم زادگانم در چنین خانه هایی دیده به جهان گذاشتیم. امروز شاید در برخی از کوچه ها مالکان این گونه خانه ها هنوز به فکر پسا مدرن نیافتادند و می خواهند هم چنان خاطراتشان را با دیدن این خانه ها در اذهان زنده نگاه دارند.

  

این یک منزل دو طبقه است. طبقه ی بالایی برای نشیمنگاه، میهمان پذیر و خوابگاه است. طبقه ی پایین هم قسمتی برای نگهداری حیوانات اهلی، و همچنین انبار کاه و علوفه و مطبخ و تنور های خانگی است.

  

حفاظ های چوبی هم برای این ساخته می شد تا مانع افتادن کودکان و شاید هم آدم های بزرگ باشد. تیرهای چوبی به صورت عمودی و افقی اسکلت خانه ها را برپا می داشت.

  

برخی منازل مسکونی همانند این ساختمان قدیمی دو طرفه بود. یعنی از دو طرف هم خانه هایی در نظر گرفته می شد و هم می توانست به عنوان اتاق های خواب و انباری از آن استفاده بشود.

  

درختان زیبایی حیاط یک منزل را تشکیل می داد. با نگاه به ساقه ی قطور و قدیمی این درخت می توان عمر این ساختمان را هم حدس زد.

  

درختان ثمری هم در گوشه و کنار حیاط کاشته می شد تا هرگاه هوس خوردن میوه می کردند می توانستند از این نعمت های خدادادی استفاده کنند.

 

  

درب های قدیمی هم از یک زیبایی و هنرمندی خاصی برخوردار بودند. البته این گونه درها برای انباری و طویله ها استفاده می شد.

  

این هم یک مطبخی که برای پختن نان و غذا از آن استفاده می شد.

  

نگاه امروزی به میگون زیباست. کاش می شد شهرداری یکی از این منازل مسکونی قدیمی را می خرید و با ترمیم و نگهداری به عنوان یک موزه ی تاریخی که از نیاکانمان برجای مانده برای آیندگان نگهداری می کرد.