حاج علی مومن کیارستمی اسطوره ی عمران و آبادی میگون چشم از جهان بست

     با خبر شدیم حاج علی مومن کیارستمی،مردی از جنس عمران و آبادی میگون، چشم از جهان بست. مردی با غرور و تعصب، پاک دست و مومن، معدنی از تلاش بی وقفه در راه آبادانی محل، بزرگی با اقتدار و ریش سفیدی از جنس خوبان که تمام صفحات تاریخی میگون نام و یاد ایشان ثبت و ضبط شده است. در یک تحقیق تاریخی پیرامون میگون از هفتاد سال قبل به این طرف وقتی به هر جایی سرک می کشیدیم نامی و اشاره ای از ایشان برده شده است. در دیوار چینی اطراف رودخانه ی میگون، در برق رسانی، در حوضه ی آب و سیستم لوله کشی، در خیابان سازی و حمل و نقل، در صدا و سیما، در پست و مخابرات و همه و همه نشان از عزم جزم ایشان در تلاش و سازندگی بود.  

   

     حاج علی مومن کیارستمی مردی به تمام معنا شجاع بود. در هر کاری که پیش قدم می شد تا سرانجام و نتیجه ی نهایی دست از آن کار نمی کشید و از هیچ کس و هیچ چیز هراسی نداشت. 

     حاج علی مومن کیارستمی در اوج اقتدار و بی باکی فردی بسیار رئوف و مهربان بود. اگر دلش از کسی می گرفت کافی بود یک نگاه محبت آمیز از طرف مقابل سر بزند و آن وقت بود که ایشان هم گذشته ها را فراموش می کرد. واقعاْ فراموش می کرد و هیچ کینه ای در دلش راه نمی داد. 

     حاج علی مومن کیارستمی تنها برای عمران و آبادی محل کار می کرد نه برای جیب خودش. تنها منزل ارثی پدرش که از ابتدای طفولیت تا آخرین روز حیاتش در آن به سر می برد شاهد این ادعای من است. ایشان اگر چشم داشتی به مال و منال داشت و یا اگر با آن همه دوست و آشنایی که داشت می توانست زمین های زیادی بخرد و خانه اش را هم هر چند سال یک بار تعویض و ترمیم نماید. ایشان به همان داشته های قانونیُ ارثی و حلال خودش قانع بود. شاید به خاطر همین رزق و روزی حلال بود که ایشان در شب قدر و در شبی که به نام امیر المومنین (ع) رقم خوردهُ چشم از دنیا ببندد و با خیالی آسوده به سرای باقی بشتابد.  

     حاج علی مومن کیارستمی شاید از آخرین بازماندگان تیره ی بزرگی و ریش سفیدی سه ده اخیر میگون و رودبارقصران است که از دنیا رخت بربست. دورانی که بزرگی و ریش سفیدی از یک جایگاه و منزلت قابل قبولی نزد عامه ی مردم برخوردار بود. آن دورانی که یک نخ ریش و سبیل ضمانت، غیرت و تعصب افتخار، مردی و مردانگی قدرت و عفت و پاکدامنی نجابت بود.

     حاج علی مومن فقط و فقط برای خانواده اش نبود که حقی بر گردن همه ی میگونی ها دارد و از این طریق مصیبت از دست دادن این مرد بزرگ را به خانواده و اهالی محترم میگون تعزیت و تسلیت عرض می نماییم.

     شنیدم در مراسم تشییع و ختم هم سفره ی گسترده ای پهن نکرد. این عملش هم همانند عمل های قبلی اش ستودنی و شجاعانه بود. یکی از زشتی های مراسم ختم متوفی، تهیه ی اطعام از طرف بازماندگانی هست که خودشان در ماتم از دست دادن عزیزشان عزادارند. با این حال و روز باید پذیرای مردمی باشند که برای عرض تسلیت و تسلّای بازماندگان آمدند. آخر این چه تسلا دادنی است که عزاداران بیشتر از میّت به فکر تهیه و تدارک ، آن هم با این گرانی و تورم است. چه زیبا بود سال هایی که مردم میگون مراسم خوم داشتند. یعنی هر کسی می مرد، اطرافیان، همسایگان و مردم محلّه با تدارک اطعامی در حد نان، پنیر، سبزی، کتلت، کوکو، ماست، سرشیر، شیر، مربا را به مسجد می آوردند و همه هم بدون کارت دعوت، دعوت بودند. شاید عزیزی چشم از دنیا ببندد و بازماندگانش هم نداشته باشند، آن وقت است که باید شرمسار بشوند. پس بهتر است که هم به سفارش اسلام و هم به رسم قدما این هزینه های گزاف را در هنگام ختم متوفا حذف کنیم.

روحش شاد و یادش گرامی باد