عباس کیارستمی و درد و دل هایی به رنگ گیلاس

     عباس کیارستمی با همه ی بالا و پایین هایش بالاخره زیر خاک را تجربه کرد که ار خداوند سبحان برای ایشان طلب مغفرت و آمرزش می طلبم.  

     نمی دانم چرا هر کسی که با نظام زاویه پیدا می کند بعد از مرگش او را اسطوره می کنند. زمانی که با دوستان به سینما رفتیم و فیلم کلوزآپ ایشان را دیده بودیم فکر می کردیم که به ریش دارها، محجبه ها و افراد فقیر جامعه توهین شده است. ریش هایمان را نگه داشتیم و در آن شلوغی به سرعت از سینما خارج شدیم. عباس کیارستمی مثل همه ی هنرمندان و کارگردانان و  هنرپیشه گان یک روزی به دنیا آمد و چند اثر از خودش به یادگار گذاشت و رفت. برخی او را در حد حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی می دانند و می خواهند که روی مزارش هم همانند این ها آرامگاه و مقبره ی باشکوهی بنا شود. برخی هم همانند شهردار محلمان  درخواست می کنند تا او را در زادگاهش میگون به خاک بسپارند و آرامگاهش را هم متقبل می شوند. اصلاً ما از بچگی نمی دانستیم عباس کیارستمی میگونی بود یا نبود!؟   

     برخی از همان اوان می گفتند: پدرش میگونی است و برخوردی با میگونی ها داشت و به صورت قهر از میگون خارج می شود و دیگر هم به میگون بر نمی گردد. ما هم گاهی برای این که خودمان را در محل های غریب بزرگ کنیم عباس کیارستمی را مطرح می کردیم و با میگونی بودتش خودمان را بزرگ می کردیم. اما نمی دانم ایشان افتخار میگونی بودنش را جایی بیان می کرد؟! همیشه از خودم می پرسیدم چرا ایشان یک بار در مصاحبه ها، گفتگوها، زندگینامه ها، فیلم ها و نوشتارهایش یک بار از میگون سخنی به میان نیاورده است که شهردار محلمان شوق تدفین ایشان را در میگون دارد. طعم گیلاس ایشان با طعم گیلاس میگون متفاوت است. شاید ایشان یک بار هم طعم گیلاس میگون را نچشیده باشد. احتمالاً گیلاس های لواسان بود که مزه اش به دهان ایشان نشست و بعد از مرگش او را در لواسان دفن کردند. این که چرا ایشان را در لواسان دفن کردند نمی دانم، اما باید گفت که خانه ی دوستان و آشنایان و هم کیشان ایشان را می توان از پل بالامحل تا انتهای قلعه باغ میگون پیدا کرد. 

مخلصیم