این نامزدهایی که برای ریاست جمهوری کاندید شدند به درد شوراهای حل اختلاف می خورند! نه برای ریاست جمهوری!

تنها چیزی که ما در طول تاریخ حیاتمان نمی دانستیم بعدش چه اتفاقی  خواهد افتاد، انقلاب 57 بود. اگر چه همه چیز به خوبی پیش می رفت، اما، نمی دانستیم که بعد از پیروزی انقلاب، درگیر جنگ با عراق خواهیم شد. اصلاً نمی دانستیم که با آن همه شهید و مجروج پیروز خواهیم شد، اما به فضل خدا و روح مطهر شهدا و بینش و مدیریت رهبر معظم انقلاب و اتحاد و همبستگی مردم، همه چیز بر وفق مراد گذشت.
بعد از انقلاب تقریباً بینش سیاسی مردم رو به رشد رفته بود. از کارگر گرفته تا کشاورز، راننده، بقال ، زن و مرد، پیر و جوان، همه و همه یک بینش سیاسی عجیبی پیدا کرده بودند. در واقع همه ی مردم ایران سیاسی شده بودند. تنها نکته ی بارز انقلاب 57 رشد سیاسی مردم و تا حدودی آزادی افکار عمومی به نسبت قبل از انقلاب بود. اگر ایران انقلابی در همه ی ابعاد سیاسی، مذهبی و فرهنگی رشد کرده بود که این جای هیچ گونه شک و شبهه ای نخواهد داشت، اما بازار اقتصاد، اشتغال و مسکن ایران رو به ضعف و سستی می رفت. در واقع در این زمینه رشد منفی احساس می شود. البته آمار و ارقامش دست کارشناسان واقعی است، اما آن چه که در متن جامعه مشاهده و لمس می شود، بازار اقتصاد ایران برعکس عمل کرده است.
با این وضعیت  رییس جمهور که باید رییس قوه ی مجریه باشد و بعد از رهبری نفر اول کشور خواهد بود، باید این بینش وجود داشته باشد که بتواند آن چیزی که از ریل انقلاب عقب افتاده را ترمیم کند. من با تجربه ای که از این انقلاب داشته و دارم و غیر از پست های بالا، در تمامی پست های پایین جامعه حضور داشته و دارم،باید بگویم:  از دست این افرادی که برای ریاست جمهوری آستین بالا زده اند، هیچگونه کاری بر نمی آید. برخی برای ترمیم این موضوع، می گویند: باید از بد و بدتر بد را انتخاب کرد. من می گویک: مگر می شود بین این همه مردم از بد و بدتر بد را انتخاب کنیم. چرا خوبان پای در این میدان نمی گذارند و چرا رد صلاحیت می شوند؟!!!!