نماز جمعه شیراز

     امروز هم بختمان یاری کرد و قدم در راه نماز جمعه گذاشتیم تا به صورت عملی آیاتی از سوره ی جمعه را تفسیر کرده باشیم. پارکینگ اولی فقط برای داراندگان کارت مخصوص بود و عذر ما را خواسته بودند. نمی دانم این کارت داران چه کسانی هستند. اگر برای کارکنان حرم مطهر باشد، مسلماً این فضا برای آن ها خیلی زیاد است. نمی دانم چرا هر جا پا می گذاریم، قسمتی از فضاهای ملی و بیت المالی برای عدّه ای خاص می شود. این عدّه ی خاص مگر چه کسانی هستند. بابا همه برادر و برابر هستند. آن که در نزد پروردگار عزیز تر است با تقواترین است. بالاخره به سمت پارکینگ بین الحرمین رفتیم. آخرین جایگاه خالی بود و همان جا ماشین را پارک کردیم و به سمت حرم رهسپار شدیم. قسمت پارکینگ با یک آسانسور به طیقات بالایی هدایت می شد. طبقاتی که فضاهای تجاری و مغازه هایی شیک و مرتب درست شده بود و اکثر آن ها هم باز و مشغول کاسبی بودند. چیزی که ذهن مرا مقداری به خود مشغول ساخت در این بود که بیشتر مغازه ها پوشاک بود و فروشندگان آن ها هم زنان و دخترانی که امروزه مد شده تا با هزار قلم آرایش و ادا و اطفار شاید روزنه ای برای ورودو جذب مشتریان باشند. اینگونه فروشندگان در شهر زیاد است، اما در حریم شاهچراغ(ع) و بین الحرمین مقداری جای سوال دارد که چرا؟
     بگذریم، بالاخره راه ورود به صحن حرم، از قسمت درمانگاه را پیدا کردیم و خودمان را به شاهچراغ(ع) رساندیم. یک راست وارد صحن شدیم و کوله باری از احساسات و آمال و آرزوها را با حضرتش در میان گذاشتیم و سیر سیر شدیم. هم زمان اذان ظهر پخش می شد. خودم را از درون صحن به نماز جمعه رساندم و در جلوترین قسمت صفوف نماز گزاران پشت سر میله هایی که برای آقایان و آقازاده ها نصب شده بود، آرام گرفتم. نمی دانم این میله ها را برای چه منظوری در جلو گذاشتند. یک مقدار قابل نقد و بررسی است. در این قسمت بزرگانی از جنس سیاست و مذهب داخل می شوند. انگاری فقط آن ها سیاسی و مذهبی هستند. اگر از روی عقل نیم نگاهی بکنیم می بینیم که شاید نه، بلکه از آن ها پیر تر و مذهبی تر هم در میان صفوف نمازگزار هستند که بی غل و غش هر جایی خالی باشد می نشینند. برخی هم انگاری تخم دو زرده دارند،  نه سیاسی هستند و نه شخصیت مشهور مذهبی یک راست می خواهند وارد آن حریم بشوند که برخی از آن ها با ممانت افرادی که در آن جا هستند و جنس مومنان را مورد شناسایی قرار می دهند روبرو می شوند. برخی هم با پررویی تمام بدون درنگ و بی تفاوت به آن افراد وارد میدان شده و یک گوشه ای می نشینند. انگاری هر کس در آن جا قرار بگیر احساس بزرگی بهش دست می دهد. اگر این میله ها را برای حفاظت شخصیت های سیاسی و مذهبی درست کردند که فکر نمی کنم چنین باشد، چون ضمن ورود خیلی از کسان سیاسی و مذهبی خیلی از ناکسان سیاسی و مذهبی هم ورود پیدا می کنند. و اگر این گونه نیست که یک نوع جدایی و طبقاتی را در بین مردم به وجود می آورد.
     از این هم که بگذریم امام جمعه ی محترم شهرمان حضرت آیت الله ایمانی شروع به خطبه خوانی کرد. مبحث اول صحبت های ایشان در رابطه با پرهیزگاری بود. مقداری از ایات و روایات مربوطه را در این زمینه ایراد فرمودند. امروزه پرهیزگاری تنها میوه ای است که کم گیر می آید. پرهیزگاری در آداب و روش زندگانی ما، پرهیزگاری در کسب و کار روزانه ی ما، پرهیزگاری در روابط اجتماعی ما، پرهیزگاری در تمامی زندگی روزمره ما در گرانمایه ای است که باید بگردیم و پیدایش کنیم. یکی از ناپرهیزگاری ما ربا است. ربا کسب و درآمد بدون زحمتی است که از سرمایه ی نقدی و قرضی حاصل می شود. امام جمعه ی محترم در این باره با ریشه یابی ربا و رباخوارانی که در زمان پیامبر گرامی اسلام (ص) وجود داشتند، از جمله: عباس عموی پیامبر، ابولهب، ابو جهل و غیره و این که با آمدن آیات تحریم ربا این عمل زننده و حرام شناخته شد و امروزه بانک های ما رباخواری هایی مرتکب می شوند که دست هر چه رباخواری را از پشت بسته اند. نمی دانم با توجه به این که همه ی بزرگان می دانند بانک های ما مشکل شرعی دارند چرا یک شبه با آن به مقابله نمی پردازند. مگر تحریم تنباکو یک شبه اتفاق نیافتاد.چرا امروزه میرزای شیرازی کم داریم. شاید دوباره استدلال بشود که اگر چنین کنیم چنان می شود. اگر اینگونه باشد که باید فاتحه ی اسلام و جمهوری اسلامی را خواند. در هر کاری باید مصلحت را در پیش بگیریم. اسلام با کسی مصلحت ندارد.

     امام جمعه ی محترم در خطبه ی دوم اشاره ای به آزاد سازی حلب در شام داشتند. و این که تنها رهبر معظم انقلاب اسلامی از ابتدا  می گفتند که اسد باید بماند و ماندنی شد. آزاد سازی حلب یکی از پیروزی هایی است که روستان را خوشحال و دشمنان به ویژه اسرائیل را ناراحت کرده است. در این راه شهدایی جان خودشان را در کف قرار داده اند که بی شک این شهدا مظلوم ترین شهدا می باشند.
      فردا میلاد با سعادت آخرین پیامبر و رسول الهی حضرت خاتم انبیین محمد مصطفی (ص) و فرزند ایشان حضرت امام جعفر صادق (ع) رئیس مذهب شیعه است. امیدواریم به لطف خدا بتوانیم پیروی از این بزرگواران موفق باشیم.  امروز به مناسبت روز راهداری تعدادی از کارکنان این سازمان بال لباس فرم در صفوف نماز جمعه حضور داشتند.

All human beings are in truth akin

All human beings are in truth akin
.All in creation share one origin
,When fate allots a member pangs and pains
.No ease for other members then remains
,If, unperturbed, another’s grief canst scan
.Thou are not worthy of the name of man
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

Human beings are members of a whole

In creation of one essence and soul

If one member is afflicted with pain

Other members uneasy will remain

If you've no sympathy for human pain

The name of human you cannot retain

بَنِی آدِم اَعضای یِه پِیکَرَنِه

کِه دَر آفَرینِش زِ یِه گوهَرِنَه

چو عُضوی بِه دَرد اورِه آزِگار

دیئَر عُضوها رِ نَمونِه قِرار

تِ کَز مِحنَتِ دیئَرون بی غَمی

نِشایَد کِ نومِت نِهَند آدِمی

All men and women are to each other
the limbs of a single body, each of us drawn
from life’s shimmering essence, God’s perfect pearl
and when this life we share wounds one of us
all share the hurt as if it were our own
You, who will not feel another’s pain
you forfeit the right to be called human
Iraj Bashiri

تا کنون دست های قطع شده ای ندیدم، شاید دزدی در مملکت ما وجود ندارد یا خیلی نادر است!

     واقعاً در ایران اسلامی دست های قطع شده ای که برای دزدی، حکم شرعی اجرا شده باشد ندیدم. البته هیچ وقت فکر نکرده و نمی کنم که دزد در ایران وجود نداشته و یا ندارد، اما از این که چرا برای اجرای احکام دست هاتی قطع شده ای را نمی بینم همواره برایم یک سوالی بود که گاهی برای خودم توجیه می کردم، شاید قاضی برای رسیدن به اصل حکم و اجرا همه ی شرایط را آماده ندیده و یا و یا و یا

     با توجه به اختلاص ها ی خیلی بزرگ سنوات قبل که امروزه کهنه شده و فقط قلب هر انسان مستضعف و فقیری را به درد می آورد و بعد از آن فیش های نجومی که دل هر کارمند و کارگری را ریش ریش می کند و باز هم پرونده های سنگینی که برای هر متهم به فساد مالی سنگین تر می شود و حکم نهایی برایش صادر نمی شود. همه و همه دست به دست هم گذاشته و مردم تا دندان در فقر و منجلاب را به فکر فرو برده که چرا احکام اسلامی اجرا نمی شود. چرا دست های قطع شده ای در جامعه نمی بینیم تا برای دیگران عبرت بشود و دیگر از این گونه دزدی ها انجام ندهند. فقط نماز و روزه و حجاب از آیات صریح قرآن نیستند که باید اجرا بشوند. آیات مربوط به دزدی هم به صراحت بیان کرده که دست هاباید قطع شوند و جای هیچ تفسیر و رایی نیست. یکی از احکام تامل برانگیز، قاطع، سخت گیرانه و بازدارنده  دین اسلام حکم  بردیدن دست دزد است . این حکم به صورت صریح در قران مطرح شده است و سنت پیامبر و امامان نیز مهر تاییدی بر این حکم زده است. بر اساس اسلام اگر زن و یا مردی مرتکب دزدی شود ، مجازات آن  بریدن دست او است.

وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُما جَزاءً بِما کَسَبا نَکالاً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَزیزٌ حَکیمٌ  ( آیه 38 سوره مائده )
دستان مرد دزد و زن دزد را به سزای آنچه کرده اند  و بواسطه و مجازاتی ازناحیه خدا ، قطع کنید وخدا مقتدری شکست ناپذیر وحکیم است. ( تفسیر المیزان )
دست مرد دزد و زن دزد را ، به کیفر عملی که انجام داده اند ، بعنوان یک مجازات الهی ، قطع کنید! و خداوند توانا و حکیم است. ( آیت الله مکارم شیرازی )
فَمَنْ تابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَ أَصْلَحَ فَإِنَّ اللَّهَ یَتُوبُ عَلَیْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ   ( آیه 38 سوره مائده )
پس هر کس بعد از ظلمش توبه کند و آنچه را فاسد کرده اصلاح نماید، پس همانا خداوند بسوی او باز می گردد و توبه اش را می پذیرد، بدرستی خدا آمرزنده و مهربان است. ( تفسیر المیزان )
اما آن کس که پس از ستم کردن ، توبه  و جبران نماید ، خداوند توبه او را می پذیرد ( و از این مجازات معاف می شود ، زیرا ) خداوند ، آمرزنده و مهربان است. ( آیت الله مکارم شیرازی )

مسکن مهرفرهنگیان لپویی کجاست؟

     مسکن مهر فرهنگیان لپویی یکی از مجتمع های تعاونی مسکن است که با فاصله ی 30 کیلومتری  شمال شیراز و در قسمت جنوب غربی زرقان در دامنه های صعب العبور روستا شهر لپویی بعد ار روستای شهریار واقع شده است. آن جایی که عده ای از مردم شیراز به امید خانه دار شدن در شیراز، در سال 87 ثبت نام کردند و به یکباره سر از روستای لپویی درآوردند. شاید مسوولان محترم شهر شیراز نمی خواستند تا چهره به چهره ی مردم بی خانمانی باشند که به یک باره خانه دار می شوند. اگر چه  موقیت مکانی برای مسکن مهر هر شهری در بهترین نقطه ی شهری آن قرار دارد، اما این از سیاست بلند همتان مدیران شهری شیراز بود که مسکن مهر را به لپویی ببرند تا نکند روزگاری شهر به گستردگی زیاد برسد و نتوانند در آن موقع کاری بکنند. آن ها بسیار پیش بینی سنجیده ای کرده بودند. فرهنگیانی که پس از یک عمر تلاش خستگی ناپذیر در مدارس و آموزش و سر و کله زدن با بچه ها، این شاید بهترین پاداش آن ها باشد که در یک نقطه ی امنی قرار بگیرند تا از دود و دم شهری، از ترافیک شهری، از آلودگی های صوتی و غیره و غیره و غیره به دور باشند و در آرامشی زیاد آن قدر مطالعه بکنند تا در آن دنیا هم بتوانند به دانش آموزانی که در این دنیا نتوانستند درس بخوانند با آمادگی بیشتر درس بدهند.
     اصلاً کسی به این جماعت فرهنگی  نه از سر مهر، بلکه از سر ترحم هم نیم نگاهی نمی کنند. نه آسایشی، نه آبادانی، نه امنیت، نه مدرسه، نه بازار فروش و نه و نه و نه