تجمع عظیم حجاب و عفاف در شیراز

 

     در این تجمع که بانوان محجبه برگزار کننده آن بودند با راهپیمایی و تجمع خودشان در برخی از نقاط شهر شیراز و بخصوص شهرک سعدی تفسیر عملی آیات کلام الله مجید را برپا کردند. شرکت کنندگان در این تجمع و راهپیمایی  در پانزدهم ماه مبارک رمضان با دهان روزه  یزاری خودشان را از افراد بدحجاب و بی حجاب جامعه اعلام فرمودند. برخی از زنان و دختران به نوعی با رفتارهایی که از خودشان نشان می دهند بی بند باری را به حد اعلای خود رساندند. گاهی در کوچه و پس کوچه و در معابر و خیابان ها با افرادی برخورد می کنیم که انگار نه انگار در کشور جمهوری اسلامی قدم می زنند. انگاری در خیابان های لس آنجلس و یا در کوچه های دبی و ترکیه قدم می زنند. آنان گوی سبقت را از بی بند و باری قبل از انقلاب ربوده اند. صد رحمت به دوره قبل از انقلاب که صنوف زنان مشکل دار  هم همانند صنف بازار آهن و کفش و دیگر کالاهای تجاری در مکان های خاص بود. چند روز پیش دو سه ساعتی در پارک خلد برین با دوستی قرار داشتم. در این چند ساعت رفتارهایی در پارک دیدم که شاید در روزگار عمرم  و آن هم در ماه روزه و صیام در هیچ کجا ندیده بودم. دولت محترم باید در این زمینه فکری بکند. یا خود کاری بکند و یا  سررشته ی امور را به همان برادران بسیج بسپارد تا همانند اوان انقلاب جامعه را از آلودگی ها پاک کنند. دست روی دست گذاشتن جامعه را به بیراهه می کشد.

تپه نوردی تا پای قلعه های فهندژ در یک صبح جمعه همراه با برخی اعضاء گروه تعزیه چهارده معصوم (ع)

     امروز از ساعت 30/6 دقیقه صبح همراه با برخی از اعضای گروه تعزیه چهارده معصوم (ع) شیراز به ارتفاعات کوه فهندژ سعدی رفتیم. در این صعود چند ساعته حاج عبدالصمد فهندژ سعدی، حاج اصغر علی ویسی، مهدی دهقان، محمد اکبرآبادی، علی اکبرآبادی، حجت شعبانی، قاسم فهندژ سعدی، سید علیرضا حسینی و ارشیا علی ویسی حضور داشتند. ارتفاع گرفتن و از بلندی های اطراف بالا رفتن چه به صورت حرفه ای و چه به صورت غیر حرفه ای ورزشی است که انسان را شاد و با نشاط می کند. بچه ها همگی صبحانه آورده بودند و در کنار منبع آب قدیمی زیر سایه های درختانی که شمالی ترین قسمت کوه فهندژ را سرسبزی می دهند بساط سفره را پهن کردیم و یک صبحانه ای نوش جان کردیم. تعدادی از جوانان هم انگاری شب هنگام در آن بلندی اتراق کرده بودند و هنگامی که با آنها برخورد کرده بودیم درخواب بودند. یک دسته از خانواده هم آمده بودند. بعد از صبحانه به کنار قلعه ها رفتیم. نرسیده به قلعه ها اکبرآبادی ها به همراه ارشیا علی ویسی برخی از متنهای دوطفلان را تمرین کرده بودند. قدم به قدم خودمان را به پای قلعه ها رساندیم. قلعه ها تجسم تاریخ هزاران ساله ای است که امروزه آدم با دیدن آنها اشک در چشمانش حلقه می زند. چرا برای بازسازی آن اقدام نمی کنند پرسش آن را باید از میراث فرهنگی پرسید. اگر خرج کردن برای یک چنین ابنیه هایی لازم نیست پس چرا اصفهان به آتشگاه خودش اهمیت می دهد. مجموعه چاه ها هم همینطور است. چاه هایی که می تواند همراه با قلعه های دوقلو یک مجموعه گردشگری جذابی باشد تا هم گردشگران از آنها استفاده نمایند و هم یک منبع اشتغالزایی ایجاد شود. چاه قلعه بندر اگر چه با یک بتون آهنی پوشیده شده است، چاه های دختر و پیرزن هم در قفس هایی قرار گرفته اند تا شاید آیندگان برای آنها تصمیم بگیرند. فعلاً از ما کاری ساخته نیست.

سرود ملی و جام جهانی

     یکی از زیباترین جلوه های جام جهانی زمانی است که سرود ملی هر کشوری نواخته می شود. فرق نمی کند چه ببازی و چه برنده باشی. وقتی دو تیم در مقابل هم قرار می گیرند، قبل از بازی به احترام دو کشور سرود ملی نواخته می شود. از جالب ترین جلوه های این دوره از بازی ها وقتی بود که سرود کشورها نواخته می شد و بازیکنان همان کشور دست به سینه، با هم، با احساسات خیلی زیاد که گاهاً توام با گریه بود برای کشورشان احترام ویژه ای قائل می شدند. گاهی تمامی مربیان، دست اندرکاران و حتی جمعیت هوادار هم با اشتیاق تمام و با جدیت بالاو یکپارچگی کامل سرود ملی کشورشان را نه تنها زمزمه بلکه فریاد می زدند. تنها بازیکنانی که نسبت به این قضیه سرد برخورد می کردند بازیکنان تیم ملی ایران بودند. غیر یکی دو نفر بقیه بی احساس و انگیزه نسبت به این قضیه برخورد می کردند. سرود هر کشوری همانند پرچم همان کشور نماد غرور همان ملت است. سرود جمهوری اسلامی را از دوران ابتدایی در مدارس آموزش می دهند. گاهی در مدرسه آنقدر تمرین می کنند تا این سرود ملکه ذهن شود. در هر مراسم ملی و حتی در مراسم کوچک استانی، شهرستانی، و محلی این سرود بعد از قرائت قرآن و قبل از اجرای مراسم نواخته می شود. چه خوب است بازیکنان تیم ملی فوتبال کشورمکان هم نسبت به این قضیه بی تفاوت نباشند.

اجرای بخشی از تعزیه حضرت شاهچراغ (ع) در مراسم یکمین سالگرد مرحوم صادق همایونی

     دیروز به مناسبت یکمین سالگرد محقق و مولف و از جمله مولف کتاب تعزیه در ایران مرحوم صادق همایونی در کنار مزارش شاه داعی الله مراسم ترحیم برگزار گردید. به همین مناسبت در انتهای مراسم بخشی از تعزیه حضرت شاهچراغ (ع) هم توسط گروه تعزیه چهارده معصوم (ع) شیراز اجرا شد. در این شبیه خوانی حاج عبدالصمد فهندژ سعدی در نقش قتلق و تعزیه گردان، حاج اصغر علی ویسی در نقش حضرت شاهچراغ (ع)، حاج بهنام شجاعی سعدی در نقش حضرت سید محمد (ع) ، مهران فهندژ سعدی در نقش سید علاء الدین (ع)، قاسم فهندژ  در نقش قاصد فضول، شجاع علیپور در نقش وزیر بازی کرده بودند.

       صادق همایونی اولین اثر خود به نام تعزیه در ایران را در سال 1353 به چاپ رساندند که این اثر در زمان خودش بی نظیر بود. اگر چه قبل از ایشان بهرام بیضایی در سال 1344 نمایش در ایران را منتشر کرده بود؛ اما این کتاب تمامی فصولش در باره تعزیه نبود فقط یک بخشی از آن را به تعزیه پرداخته بود. مرحوم صادق همایونی در سال 1368 با اصلاحاتی مجدداً کتابش را منتشر کرد و برای بار دیگر در سال 1380 با آخرین اصلاحات مجدداً کتابش را به چاپ رسانید. انتشارات نوید زحمت این کار ارزنده را بر عهده داشت. جناب همایونی در این کتاب که مشتمل بر 1006 صفحه در 6 فصل است به تحقیق موشکافانه ای در تمامی جوانب تعزیه در ایران و با اشاره به برخی از کشورهای صاحب تعزیه با اسناد و مدارک ثابت می کند که خاستگاه تعزیه در شیراز بوده است که این مورد بر می گردد به دوره کریم خان زند که در حکومتش با آن که بیشتر اهل آبادانی بود و همچنین نسبت به ادیان هم با آزادی رفتار می کرد موجب شد تا تعزیه در ایران و به خصوص در شیراز و استان فارس به حالتی که امروزه به آن پرداخته می شود به صورت نمایش و استفاده از اسب، شمشیر، خود، زره و دیگر اسباب و آلات نمایش شبیه خوانی صورت بگیرد. ایشان با اشاره به سفر ادوارد براون به شیراز که در حدود نه سال بعد از مرگ کریم خان زند اتفاق افتاد 1200 تا 1201شمسی که مشاهدات خودش را با دقت بیشتری می نوشت و همچنین با استفاده از فارسنامه که آمده کریم خان در آخر روز ذی الحجه برای تعقیب و استقبال محمد حسن خان از شیراز خارج شد و وارد باغ دلگشا که نیم فرسنگی شهر در جنوب سعدی است گردید و ایام عاشورای 1172 را در آن باغ به تعزیه داری خامس آل عبا گذرانید و همچنین از کنت گوبینو در کتاب معروف خود دین ها و فلسفه ها در آسیای مرکزی عقیده دارد که تعزیه در زمان کریم خان زند خلق و ابداع شده است. و همچنین در کتاب موسیقی مذهبی ایران که نمایش تعزیه در دربار متداول بود و در کتاب جانشینان کریم خان زند اثر دکتر حسن خوب نظر آمده است که بعد از کشته شدن لطفعلی خان زند مردم بسیار ناراحت بودند تا جایی که شهید تلقی کرده و در مجالس تعزیه به یادش می گریستند. و همچنین حسن مشحون در موسیقی مذهبی ایران ایجاد تعزیه در دوران زندیه را تایید می کند.

     از شعرای خور میرزا لطفعلی محرم خوری که تا سال 1300 هجری قمری حیات داشته است و بیشتر عمرش را در دوره زندیه گذراند تعزیه حضرت عباس (ع) و قسمتی از تعزیه حضرت علی اکبر (ع) را سروده است. کمال نامی از اهالی فارس از نخستین کسانی بود که تعزیه قربانی کردن حضرت اسماعیل (ع) را سروده است که تصویر آن بر دیواره هفت تنان حک شده است.

یادش برای همیشه جاودان باد