آینده جمهوری اسلامی به کجا می انجامد؟!

یا رسول الله

پیامبر صلی الله علیه وآله با آمدنشان در این دنیا و با هدایت الهی دینی را آورده بودند و پیاده کردند که تا آن زمان هیچیک از پیامبران عظیم الشان گذشته به این گستردگی و تکاملی نیاورده بودند. حضرت محمد (ص) در ارائه و بسط این دین الهی زحمات زیادی کشیده بودند که هر چقدر هم ما بتوانیم در این وادی گام برداریم نمیتوانیم ادای دینی نسبت به پیامبر کرده باشیم. با رحلت پیامبر گرامی به یکباره همه چیز آنگونه که میبایست انجام نشد. در واقع با مرگ پیامبر(ص)، اسلام به دو شقه تقسیم شد. در طول تاریخ اسلام از هر دو مذهب شیعه و سنی زیرمجموعه هایی هم شکل گرفت. آنچه ما به عنوان شیعه اثنی عشری به آن معتقدیم آن است که زمانی که حضرت امام علی (ع) خلافت و یا همان حکومت را به دست گرفت، همواره با سه جبهه ناکثین و مارقین و قاسطین درگیر بود. همین درگیریها که سرانجام به شهادت آن رادمرد تاریخ انجامید، جامعه اسلامی بعد از رسول الله (ص) نتوانست به درستی زیباترین و عاقلانه ترین حکومت اسلامی را در بین امت اسلامی ببیند. وقتی بارگاه خلافت به شام رفت، تا حدودی نگاه خلفای بعدی به حاکمیت جامعه اسلامی نگاه پادشاهی و جبارانه شد. قلدر مابی، کشورگشایی، قتل و کشتار، نگاه جبارانه، فساد اخلاقی، دروغ و تزویر و بی بند و باری، برکناری و برخورد شدید با ائمه معصومین (ع) به ویژه با امام حسن و امام حسین (ع) همه و همه به نوعی از آن حکومت اسلامی که بتواند موجب عدل و انصاف و دادگری باشد خبری نشد. قیام های خونینی هم در این مدت از مردان خدایی به وجود آمد که هر کدام به نوعی سرکوب و برچیده شدند. در سال 57 انقلابی در ایران به رهبری حضرت امام خمینی (ره) شکل گرفت و حکومت جمهوری اسلامی بوجود آمد که میتوانست همانی باشد که هزار و چهارصد سال تشنه آن بودیم. البته این مورد در بدو امر تا حدودی محقق شد. آنقدر مردم تشنه عدالت و اسلام ناب بودند که با یک اشاره رهبری مردم انقلابی در تمامی صحنه ها حضور داشتند. این ارادت خالصانه را میتوان در جنگ و حماسه هشت سال دفاع مقدس به خوبی دید. تمامی شهدا و جانبازان عصاره این ارادت و ضامن یک حکومت ناب اسلامی و محمدی بودند و شدند. تمامی معضل ما بعد از دفاع مقدس بود. یعنی آنهایی که برگشتند به نوعی دنبال غنائم بودند. یک جورایی آدم را به یاد جنگ احد می انداخت. هر کس با هر اندازه خدمتی که کرده بود در ترازو قرار داد و به اندازه و یا بیشتر از آن مقدار زحمات پاداش خودشان را از دولت و ملت گرفتند. کم کم آن خلوص و صفای دوران جنگی که بچه ها برای شهادت سبقت میگرفتند و در آن گرمای سوزان، برای رفع تشنگی یک قمقمه آب را به ده ها نفر تعارف میکردند وجود نداشت. کم کم از درجات شروع شد و تا زمین خواری و وام های آنچنانی و غیره و غیره الا ماشاءالله به پیش رفت. بدون توجه به این که عده ای آنها را نگاه میکنند و همین عمل باعث میشود که حسادت و در نهایت طبقه بندی اجتماعی بوجود بیاید. ما در اداره حکومت اسلامی اصل را فراموش کردیم و به حاشیه و فرعیات قدم گذاشته و به پیش رفتیم. خیل زیادی از همرهان و همسنگران زنجیروار از مسیر فطار انقلابی بودن پیاده شدند. انزوا طلبی، مهاجرت به خارج از کشور، جاسوسی برای بیگانگان و به نوعی همراهی با براندازان نظام و گاهی هم در غالب فتنه و شورش های خیابانی به نوعی دلخوری خودشان را آشکار کردند. دارا و ندارها زیاد شدند. عده محدودی به نوعی چه با اجازه و چه بی اجازه دست به بیت المال میبردند و کم کم حجاب و عفت و پاکدامنی رخت بربست. عده قلیلی میخوردند و چپاول میکردند و میپاشیدند و عده زیادی هم نگاه معنا داری به حکومت اسلامی داشتند. در گذشته پادشاهان ما هم از عملکرد پادشاهان قبلی درس و عبرت نمیگرفتند. برخی از روحانیون، وعاظ و به ویژه مقام معظم رهبری در راس همه هشدارهایی به ناکثان میدهند، اما کو گوش شنوا! انگاری تمام کسانی که روزگاری میخهای کشتی انقلاب را سفت و محکم میکردند، امروزه میخواهند آنها را شل کنند تا این کشتی در دریای متلاطم غرق بشود. زمین خواری، رشوه، سودجویی، فساد اقتصادی، بی عدالتی، پارتی و همه و همه فقر و بدبختی و بیکاری را در جامعه گسترش داده و این برای انقلاب ضرر دارد. مردم ما نشان دادند که عوامل خارجی نمیتوانند این انقلاب را از پای درآورند. فقط دوستان ناآگاه میتوانند دشمن را قوی تر و مردم را نا امید تر کنند. تفسیرهایی که از آینده میشود، این تفسیر میتواند گزینه ای باشد برای اینده که باید زنگ خطری برای دوست داران انقلاب باشد. در آینده این مستضعفان هستند که شاید روزی روزگاری بیاشوبند و با انگیزه عدالت محوری قیام کنند.