شعر (دِلِ گَب)

   روزی بر آن شدم تا در دیوان شیخ اجل سعدی شیرازی گشت و گذاری داشته باشم. شعری با این مطلع خواندم و لذّت بردم. «عشق ورزیدم و عقلم به ملامت بر خاست / کان که عاشق شد از او حکم سلامت بر خاست» چند صباحی دیگر، دیوان حافظ را ورق زدم و شعری با این مطلع مشاهده کردم.» دل و دینم شد و دلبر به ملامت بر خاست / گفت با ما منشین کز تو سلامت بر خاست» اگر چه برخی از شاعران از شعرای قبلی هم پند می­گرفتند و هم شعری با ردیف و با قافیه و اوزانی برابر آن می­سرودند، امّا در بدو امر فکر کردم حضرت حافظ ما هم دست به تقلّب خوبی داشت؛ و یا این که بارها و بارها شعر سعدی را خوانده تا از حفظ شده بود. ناگفته نماند که اگر نگویم هفتاد درصد، به یقین باید اقرار کرد که پنجاه درصد کلمات آن هم شبیه به هم است. اگر چه جگری کوچکتر از یک موش دارم، امّا جسارتی در حد یک فیل به خرج دادم و گفتم من هم می­توانم شعری با همان ردیف و قافیه بسرایم. اجازتی از حضرات حافظ و سعدی گرفتم و شعری سرودم.

                                                                                                                                                 

چشم

چشم بگشودم و قلبم به ملامت برخاست

هر که را چشم و نظر بود سلامت بر‌خاست

که شنیدی تو که از دیده به جایی برسد

که نه در عاقبت کار به ندامت بر خاست

چشم اگر عشوه بدید و دل و دین رفت به باد

لعن و نفرین مکنیدش که نجابت برخاست

شمع اگر سوخت و ببخشید به ما نوری چند

پرِ پروانه­ی دل بهر غرامت بر‌خاست

چشم فرزانه ندانم به چه سو کرد نگاه

که به یکباره پی این قد و قامت برخاست

دگرم نیست امیدی که به وصلش برسم

وعده‌ی ما بود آنگه که قیامت برخاست

سعید این چشم بپوشان و گنه کمتر کن

که همه فتنه از این چشم و کرامت برخاست